De geur van wondvocht – Trauma, herinnering en identiteit bij Jens Christian Grøndahl

Alexander Van Caeneghem

De geur van wondvocht

Trauma, herinnering en identiteit bij Jens Christian Grøndahl

Jens Christian Grøndahl gebruikt in zijn nieuwste roman Dat weet je niet dezelfde herkenbare narratieve structuur als in zijn andere romans. Steeds ervaren zijn personages een trauma of crisismoment dat hen dwingt om terug te kijken op hun verleden. Hun geheugen raakt daarbij stelselmatig vermengd met een actieve, identiteitsconstructieve component: ze proberen te achterhalen wie ze zijn en waarom ze niet gelukkig zijn, maar beseffen dat ze dat zelf mee sturen. Hun voornaamste troost zit precies in die romanstructuur: door verhalen te vertellen worden ze zichzelf en is aanvaarding mogelijk.

verschenen: Mei 2011, blz. 426

jaargang: 78/05

Hommage aan Eileen
Waarom de klassieke tragedie haar publiek niet verveelde
De dood van een soldaat. Verteld door zijn...
Metamorfosen. Voorpubliatie uit het nieuwe boek van Emanuele...
Het kleedje voor Hitler: een boekbespreking
Proefvluchten naar een verdwenen wereld
Het leven van Maynard K.
De blijvende inspiratie van Stefan Zweig. Literatuur als...
Vervuld door het onzegbare. Over drie gedichten van...
Michael Ignatieff: The Russian Album
De eeuwige actualiteit van het verleden: Het Adrianus-dossier
De Griekse voorvaders van de Verlichting
De ware Jacob
Schuldgevoel. Over betekenisvol ongemak
Joodse klokkenluiders
Oog om oog? De wraak van een ongelukkig...
Fictie en autobiografie in de literatuur als getuigenis...
Fictie en autobiografie in de literatuur als getuigenis...
Dialoog naar aanleiding van het boek Gedeelde Angsten...
Onze mensen
Jiddisch in Palestina
Andreas Kinneging en de weg terug
Wat maakt een gedicht goed?
Literatuurcriticus en dubbelagent. Over Giacomo Antonini (1901-1983)
Een dialoog van oorzaken zonder oplossingen
René Girard salonfâhig
Eenzaamheid, in steen gebeiteld
‘Que sais-je?’
Satire in tijden van oppervlakkigheid: Triangle of Sadness...
De politiek van het minste kwaad