Matteo Ricci en het probleem van de inculturatie

Nicolas Standaert

Matteo Ricci en het probleem van de inculturatie

De missioneringsmethode van Matteo Ricci (1552-1610) geldt terecht als een geslaagde poging van ‘accomodatie’ en/of ‘inculturatie’ van het christendom in een volkomen vreemde cultuur. De auteur staaft deze stelling met veelzeggende voorbeelden op het vlak van het religieuze taalgebruik en het sociale (verenigings)leven. Het inculturatieproces roept evenwel een aantal vragen op – in verband met de actieve rol van de ‘ontvangen’ cultuur, het al dan niet orthodox en het onvermijdelijk slectief karakter van de opzet – die even actueel als grotendeels onopgelost zijn.

verschenen: Juli 1984, blz. 915

jaargang: 51/10

LHBTQ-kwesties en katholieke leer
Een idee voor de volgende katholieke reformatie
Theologie en de taal van vorig jaar
Over de lauwe steun van de Arabische en...
Schuldgevoel. Over betekenisvol ongemak
Joden en moslims aan zet
De namiddag van het christendom – Tomáš Halík
De katholieke kerk hervormen
Feiten & fantasie: een beetje geschiedenis van de...
Bevlekte ontvangenissen
Esprit de corps
Opgroeien. Een persoonlijke overdenking
Eb en vloed van het christendom in de...
Van schuld naar verantwoordelijkheid
De plaats en de opdracht van de Messiaanse...
Christelijk humanisme
De Schrift begrijpen door de historisch-kritische methode
Verlichte Filosofen over de Islam
Vragen over het Nieuwe Testament
In de ban van Mohammed
Twee kerstgroepen
Van meelevende en zorgzame gemeenschap naar keizerlijke kerk
De bekering van de missionaris
Verrijzenis voor Guido Gezelle
Een tegendraadse lezer?
Een historische overweging van de Amerikaanse ‘civil religion’
Over troost
We zien anders wanneer we onze aandacht anders...
Amerikaanse politiek en christelijke geestdrift
Dromen over Anne Frank