‘Mijn pen kunnen ze me niet ontnemen’ – Leven en werk van Raden Ajeng Kartini (1879-1904)

Patrick Vanden Berghe

‘Mijn pen kunnen ze me niet ontnemen’

Leven en werk van Raden Ajeng Kartini (1879-1904)

Honderd jaar geleden stierf R.A. Kartini. Haar leven lang had deze Javaanse geijverd voor de ontwikkeling van de inlandse vrouw in Nederlands-Indië. Ze kon daarvoor rekenen op de steun van enkele Nederlandse zielsverwanten. Kartini werd geboren als de tweede dochter van de regent van Jepara. Ondanks zijn progressieve houding heersten er in huis traditionele normen; Kartini’s verlangen om verder te studeren bleef vruchteloos. Ze schreef over het lot van vrouwen in Indonesië en het belang van educatie. Na haar dood – ze stierf reeds op vijfentwintigjarige leeftijd – werden haar brieven gepubliceerd.

verschenen: November 2004, blz. 878

jaargang: 71/10

December 1674: de laatste première van Pierre Corneille
Hommage aan Eileen
Waarom de klassieke tragedie haar publiek niet verveelde
De dood van een soldaat. Verteld door zijn...
Metamorfosen. Voorpubliatie uit het nieuwe boek van Emanuele...
Het kleedje voor Hitler: een boekbespreking
Proefvluchten naar een verdwenen wereld
Het leven van Maynard K.
De blijvende inspiratie van Stefan Zweig. Literatuur als...
Vervuld door het onzegbare. Over drie gedichten van...
Michael Ignatieff: The Russian Album
De eeuwige actualiteit van het verleden: Het Adrianus-dossier
De Griekse voorvaders van de Verlichting
De ware Jacob
Schuldgevoel. Over betekenisvol ongemak
Joodse klokkenluiders
Oog om oog? De wraak van een ongelukkig...
Fictie en autobiografie in de literatuur als getuigenis...
Fictie en autobiografie in de literatuur als getuigenis...
Dialoog naar aanleiding van het boek Gedeelde Angsten...
Onze mensen
Jiddisch in Palestina
Andreas Kinneging en de weg terug
Wat maakt een gedicht goed?
Literatuurcriticus en dubbelagent. Over Giacomo Antonini (1901-1983)
Een dialoog van oorzaken zonder oplossingen
René Girard salonfâhig
Eenzaamheid, in steen gebeiteld
‘Que sais-je?’
Satire in tijden van oppervlakkigheid: Triangle of Sadness...