Antoon Vandevelde
Hannah Arendt verwondert zich erover dat mensen in de tweede helft van de twintigste eeuw het verlangen naar onsterfelijkheid niet langer thematiseren en misschien zelfs hebben opgegeven. Is dit geen markant teken van onze vervreemding van de menselijke bestaansconditie? En inderdaad, we vermeien ons vaak in de vluchtigheid van plezierige ervaringen, maar dit belet niet dat de hang naar een permanentie die ons beperkte be¬staan overstijgt onze nachten blijft beheksen, en in de meest onverwachte configuraties terug opduikt.
verschenen: juli-augustus 2018, blz. 342
jaargang: 85/04