Boekbespreking Herman Simissen*
Elke dinsdag brengt schrijfster Eva Hoeke (*1979) door met een van haar twee dochters, kleuters nog – de ene week met de oudste, de andere met de jongste. ‘Een nieuwe orde, ingevoerd sinds de keer dat ik achteromkeek en zag hoe snel het allemaal ging’, aldus de auteur. Een dagje naar het strand en dan, voordat de terugweg wordt ingezet, frietjes eten in de auto. ‘Via de achteruitkijkspiegel keek ik naar de vette vingertjes van de Dochter, de zandkorrels bij haar slapen. Ze smakt, de enige ter wereld van wie ik dat kan hebben.’ (blz. 155, resp. 156)
In haar onlangs uitgebracht boek Eerlijk zeggen bundelt Hoeke een selectie uit haar columns die eerder verschenen in Volkskrant Magazine, de zaterdagse bijlage van De Volkskrant. Haar onderwerpen zijn meestal ontleend aan het alledaagse leven van een jong gezin met twee kleine kinderen, en alles wat daar zoal bij komt kijken. Net als het stuk over de dinsdagen met haar dochters zijn ook de andere columns in het boek vaak herkenbaar, soms ontroerend, geestig, en af en toe hilarisch. Een voorbeeld van het laatste is ‘Zwembad’: haar partner, in het boek aangeduid als de Man, koopt met het oog op de naderende zomer op Koningsdag een zwembad (‘Nog geen tien Euro!’) voor de dochter. De schrijfster ziet onmiddellijk dat dit zwembad met geen mogelijkheid past op het balkon van hun etage, maar door ervaring wijs geworden laat zij de Man begaan tot hij ook zelf tot dit inzicht komt.
Wat deze bundel bijzonder maakt, is dat sommige onderwerpen verspreid door het boek herhaaldelijk aan de orde komen, waardoor de afzonderlijke stukken elkaar versterken. Dit betreft met name de stukken over Carlijn, een vriendin uit een groep van zes met wie de schrijfster al jaren – vanaf hun middelbare school – optrekt. Op zomaar een donderdagmorgen laat Carlijn haar vriendinnen weten dat er iets in haar rechterborst zit dat er niet hoort. Het verslag dat Eva Hoeke in meerdere columns doet van de ziekte en het overlijden van haar vriendin, alsook van haar eigen rouw, is even indringend als indrukwekkend. Op de eerste sterfdag van Carlijn voelt zij zich zo ‘ongelukkig als een vriendin die het allang vergeven telefoonnummer van haar dode vriendin niet kan verwijderen uit haar favorieten, omdat het voelt als afscheid, als ontrouw’. (blz. 224) Een schrijfster die zo’n diep verdriet in- en navoelbaar weet te maken aan de hand van zo’n ogenschijnlijk onbeduidend detail, verdient veel lezers.
Eerlijk zeggen is een mooi en innemend boek – goed, dat deze vaak heel persoonlijke columns in een bundel zijn samengebracht.
Eva Hoeke, Eerlijk zeggen, Meulenhoff, Amsterdam 2020, paperback, 248 blz., ISBN 9789029094313, € 16,99