Jacques Demy: Une chambre en ville

Eric De Kuyper

Jacques Demy: Une chambre en ville

Met zijn jongste film ‘Une chambre en ville’, greep J. Demy terug naar de inlassing van dans en muziek, die van ‘Les parapluies de Cherbourg (1963) en ‘Les demoiselles de Rochefort (1966) een soort Franse musicals én behoorlijke commerciële successen had gemaakt. Ofschoon die derde poging een nog meer geforceerde indruk maakt, blijkt J. Demy toch de gevoeligste en subtielste cineast van de ‘Nouvelle Vague’ geweest te zijn.

verschenen: Maart 1983, blz. 550

jaargang: 50/06

The Young Pope: meer dan een studie in...
De ambivalente ruwheid van Léon Morin, prêtre
Vergeten nog voor het ooit bestond: Reflections in...
De Laatste Generatie of de Eliminerende Massa: daar...
Dune – een film die aanmoedigt om verder...
Zo interessant is The zone of interest niet
Netflix Messiah: een verrassende thriller
Een hutspot van twijfelachtige kwaliteit: Poor things van...
Napoleon – het Waterloo van Ridley Scott
Het zien maar niet kunnen helpen van de...
Even fabelachtig als onbegrijpelijk: The boy and the...
Patricia Highsmith en haar kinderen
Caruso en de boot die de berg beklom:...
Beef: een antropologische schets van de strijdende mens
Oppenheimer: Nolan op z’n meest menselijk en cerebraal
Satire in tijden van oppervlakkigheid: Triangle of Sadness...
De zwanenzang van Sergio Leone: Once Upon a...
De Sight and Sound-poll: de lotgevallen van een...
The life and death of colonel Blimp: het...
Het gelaat van de Ander: Tori et Lokita...
documenta15: de roep om censuur
Vechten tegen de branding
Yazujiro Ozu: Early Spring
Hamlet en Amleth is twee: The Northman van...
Tijdloos en verdwenen: Nashville van Robert Altman
The tragedy of Macbeth: de ongrijpbaarheid van Shakespeare
Annette: een twijfelachtige combinatie van zelfspot en oprechtheid
The French Dispatch: meer Anderson dan Anderson
De film Shadowlands van Richard Attenborough
Schaduwen op een grotwand. Plato in de bioscoop