Op 1 februari jl. is onze voormalige redacteur Elianne Muller na een langdurig ziekbed overleden.
Elianne Muller schreef haar eerste bijdrage in Streven in 1999, over het werk van de Nederlandse schrijver G.L. Durlacher, overlevende van de Holocaust. De verwerking van de Tweede Wereldoorlog, in het bijzonder de Jodenvervolging, in literaire teksten was het onderwerp dat haar bijzondere aandacht had. Het onderwerp ook, waarin haar beide studies – Nederlandse taal- en letterkunde en filosofie, met name ethiek – bij elkaar kwamen, en het onderwerp waarover zij nog enkele bijdragen in Streven zou publiceren. De laatste van haar bijdragen aan Streven verscheen in 2015.
In de loop van 2000 trad Elianne Muller toe tot de redactie van Streven. Zij was daarin een zeer gewaardeerde, want heel betrokken en actieve redacteur. Dit niet alleen als auteur van haar eigen bijdragen: zij las ook alle ingekomen stukken zorgvuldig en gaf daarbij vaak uitgebreid commentaar. En bovendien beschikte zij, doordat zij twee studies had afgerond, over een uitgebreid netwerk van mogelijke auteurs die zij doorgaans met succes wist te benaderen voor een artikel. Haar meest opmerkelijke wapenfeit in dezen was toch wel, dat zij van de vermaarde Hongaarse schrijver Gyorgy Konrad toestemming wist te krijgen voor het plaatsen van een tekst van zijn hand in Streven, uiteraard in vertaling. Ook vond zij de Nederlandse kunstenares Marlieke Overmeer bereid, voor een van onze jaargangen de kaft te verzorgen.
Toen Elianne Muller de eerste problemen met haar gezondheid kreeg, schreef zij daarover in enkele Forumartikelen in Streven. Zij droeg haar ziekte met buitengewone dapperheid, en bleef zo lang het maar enigszins kon redactievergaderingen bezoeken. Toen reizen echt te bezwaarlijk werd, bleef zij haar beoordelingen van ingekomen teksten trouw per email doorsturen, zoals zij ook nog altijd bereid was mogelijke auteurs uit haar netwerk te benaderen. Noemenswaardig is ook het plezier waarmee zij in 2014 bijzonder veel inspanningen verrichtte voor het themanummer over ‘Het Kind’, waarvan zij medesamensteller was.
Voor mijzelf – net als zij woonachtig in Nijmegen – was Elianne Muller de redacteur met wie ik jarenlang maandelijks voor redactievergaderingen per trein heen en weer naar Antwerpen reisde. We hadden allebei altijd ten minste één boek voor onderweg bij ons. Maar we lazen er zelden in: er viel veel te veel te bepraten, niet alleen over Streven, maar ook over onze familie (– zij was getrouwd met mijn neef –) en tal van andere onderwerpen, van literatuur tot filosofie, van muziek tot politiek. Ik denk met dankbaarheid, en nu ook met weemoed, terug aan deze reizen.
Streven is Elianne veel dank verschuldigd voor haar jarenlange inzet voor ons blad – moge zij rusten in vrede.
Herman Simissen
hoofdredacteur van Streven
