Amarcord van Frederico Fellini

Jacques de Visscher

Amarcord van Frederico Fellini

Is ‘Amarcord’ (Ik herinner mij), de laatste film van Fellini, meer dan een autobiografische mijmering of een lossen aaneenschakeling van pittige en pijnlijke anekdotes? Dit werk blijkt een doorlopende manifestatie te zijn van de ongeneeslijke dubbelzinnigheid van het uiteraard alledaagse leven, waar leven noch dood, hoop noch vertwijfeling ooit volkomen onvermengd kunnen bestaan.

verschenen: Oktober 1974, blz. 38

jaargang: 42/01

De ambivalente ruwheid van Léon Morin, prêtre
Vergeten nog voor het ooit bestond: Reflections in...
De Laatste Generatie of de Eliminerende Massa: daar...
Dune – een film die aanmoedigt om verder...
Zo interessant is The zone of interest niet
Netflix Messiah: een verrassende thriller
Een hutspot van twijfelachtige kwaliteit: Poor things van...
Napoleon – het Waterloo van Ridley Scott
Het zien maar niet kunnen helpen van de...
Even fabelachtig als onbegrijpelijk: The boy and the...
Patricia Highsmith en haar kinderen
Caruso en de boot die de berg beklom:...
Beef: een antropologische schets van de strijdende mens
Oppenheimer: Nolan op z’n meest menselijk en cerebraal
Satire in tijden van oppervlakkigheid: Triangle of Sadness...
De zwanenzang van Sergio Leone: Once Upon a...
De Sight and Sound-poll: de lotgevallen van een...
The life and death of colonel Blimp: het...
Het gelaat van de Ander: Tori et Lokita...
documenta15: de roep om censuur
Vechten tegen de branding
Yazujiro Ozu: Early Spring
Hamlet en Amleth is twee: The Northman van...
Tijdloos en verdwenen: Nashville van Robert Altman
The tragedy of Macbeth: de ongrijpbaarheid van Shakespeare
Annette: een twijfelachtige combinatie van zelfspot en oprechtheid
The French Dispatch: meer Anderson dan Anderson
De film Shadowlands van Richard Attenborough
Schaduwen op een grotwand. Plato in de bioscoop
Extreme passies gedrenkt in vitriool én humor. Paul...